proporcja:
na 1 białko - 2 łyżki cukru (najlepszy drobny kryształ), szczypta soli
zapach - wanilia, cytryna,
Białka na bezy ubija się na parze. Trzeba naszykować dwa garnki, albo garnek i miskę - w większym naczyniu ma się gotować woda, mniejsze ma stać stabilnie w większym tak, żeby dno znajdowało się nad gotującą wodą.
Widziałam w TV pewną specjalistkę od ciastek, która ubijała bezy na zimno i wyglądało, że też wychodzą - sama tak nie probowałam, więc nie gwarantuję rezultatu.
Przygotowujemy też dużo miejsca na suszenie (nie pieczenie!) bezików - blachę w piekarniku najlepiej wyłożyć pergaminem do pieczenia. Nie smarować tłuszczem.
Ubijamy pianę z białek i szczypty soli na sztywno (mikser na wolnych obrotach);
stawiamy miskę z pianą na garnku z gotującą się wodą.
cały czas ubijając mikserem na wolnych obrotach, stopniowo dodajemy cukier, na tyle powoli, żeby się cały wchłonął i żeby powstała biała, kremowa, gładka i puszysta masa.
Ubijamy kilkanaście minut, do chwili, kiedy podniesiemy łopatkę z pianą i piana z niej nie spada. Na końcu dodajemy aromat.
Maczaną w gorącej wodzie łyżeczką, albo szprycą do kremów wyciskamy na blachę wyłożoną pergaminem beziki takiej wielkości, jakie lubimy.
Wstawiamy do piekarnika, który trzeba nastawić na minimalna temperaturę i zostawić lekko uchylone drzwiczki. Suszyć raczej niż piec, bo bardzo łatwo się przypiekają i karmelizują, a wtedy żółkną i mają w środku ciągnący "zakalec". Nie tylko początkującym doradzam częste zaglądanie do piekarnika i sprawdzanie stanu bezików: każdy piekarnik trochę inaczej piecze, a długość suszenia zależy od wielkości bezików.
Uznajemy je za suche, kiedy stukają i są w środku chrupiące. Można w blaszanej puszce przechowywać kilka tygodni (ale zwykle znikają szybko
)
