Pięęęękne historyjki!
To ja dorzucę jeszcze trochę z bogatych doświadczeń własnych
:
Na pewnej imprezie miałam lat prawie 23 i byłam na 3 roku studiów. Imprezę organizowała moja młodsza siostra, wówczas jeszcze licealistka. Jeden z uczestników spytał się mnie, skąd znam japoński, ja na to, że ze studiów.
Kolega na to wstrząśnięty: Ale jak to????!!!!
Ja (z lekką konsternacją, bo nie wiedziałam, o co mu biega): No wiesz, studia, Uniwersytet, te sprawy...
Kolega: Ale... to ty nie jesteś młodszą siostrą Gosi????!!!!!
(dowcip zwiększał fakt, że kolega, który pytał, miał wtedy chyba 19 lat...)
Wciąż w wieku lat 23, zostałam przez mojego wówczas jeszcze nie męża przedstawiona jego koledze. Następnego dnia mój luby z radością poinformował mnie, że kolega, na osobności, rzucił mu tekstem "Od kiedy to ty się z małolatami zadajesz?"
Dowcip polegał na tym, że ów kolega był (i wciąż jest) ode mnie o miesiąc młodszy...
Dodam, że mój mąż też szalenie młodo wygląda. Wybraliśmy się kiedyś razem do sklepu kupić sobie wieczne pióra, bo taką mieliśmy fanaberię. Sprzedawca, kiedy go poinformowaliśmy, po co przyszliśmy, rzucił ze zrozumieniem: "A, to pewnie na maturę?" (mieliśmy wtedy chyba po 24 lata
)
Oczywiście historie z legitymowaniem przy kupowaniu alkoholu też miewałam, poza tym dość często jeżdżę koleją, i wciąż jeszcze często słyszę pytanie: "bilet studencki?", chociaż od ładnych paru lat do studenckich zniżek się nie kwalifikuję... Takie historie niezmiennie wprawiają mnie w dobry humor, bo miło, jak człowieka odmładzają o ładnych kilka lat
Natomiast ten kij miewa też drugi koniec, czyli załatwianie różnych spraw w urzędach i innych biurach obsługi klienta. Mój wygląd połączony z ogólnym nastawieniem do świata i wielkim współczuciem dla ludzi pracujących w centrach obsługi klienta (wiem z opowieści znajomych, jaki to ciężki kawałek chleba), sprawiają, że musiałam nauczyć się asertywności, bo inaczej niektórzy dawno by mnie już zadeptali
Na dzień dobry staram się w takich miejscach być miła i niekłopotliwa, co czasem sprawia, że ktoś próbuje potraktować mnie jak małolatę, którą można łatwo zbyć - i wtedy zwykle ze zdumieniem przekonuje się, że w życiu się tak nie pomylił... Ostatnio naciął się tak na przykład na mnie miły pan z banku, gdzie musiałam załatwić dość skomplikowaną sprawę, połączoną ze zmianą rozmaitych danych w systemie i wystawieniem pewnego dokumentu. Pan stwierdził, że operacja potrwa długo, bo może nawet z godzinę i bardzo mnie prosił, żebym przyszła następnego dnia, to on to już dla mnie będzie miał gotowe. Było mi nie na rękę jeździć drugi raz, ale się zgodziłam - co, jak się okazało, było błędem. Następnego dnia na mój widok pan zrobił wyraz twarzy pt. "o rany, na śmierć zapomniałem" i próbował mnie namówić, żebym przyszła później. Tym razem uparłam się, że niestety, ja sobie poczekam, aż on skończy. Cała operacja zajęła panu raptem 15 minut, z zegarkiem w ręku, bo siedziałam i pilnowałam go jak sęp. Otrzymawszy papier do ręki, bez krzyków i rzucania mięsem, ale z zimną stanowczością wyrąbałam panu bez ogródek, co sądzę o jego braku profesjonalizmu i poszanowania dla mojego czasu, kończąc wywód stwierdzeniem, że mam ogromną ochotę iść i złożyć skargę jego przełożonemu, ale jeszcze tym razem się powstrzymam, i mam nadzieję, że wyciągnie z tego wnioski na przyszłość. Facet był blady i wstrząśnięty, bo chyba w życiu się nie spodziewał, że taka młoda, miła i spolegliwa osoba może go tak potraktować
Przynajmniej człowiek się podbudować może, że są jakieś pożytki z celiakii...
:
