no to być może trzeba będzie zweryfikować historię... Tak jak pisze Magdalaena te wydarzenia jedynie przyspieszyły u Ciebie ujawnienie się celiakii. Nikt nie powie Ci, co by było gdyby nie doszło do tego w dzieciństwie. Być może nabawiła byś się różnych choróbsk, nie wiedząc z jakiego powodu. W napływie wolnego czasu przeczytaj sobie na Forum, co przechodzili ludzie, którzy całe lata nie byli zdiagnozowani w wątku pt. Wasze historie .... i co by dali w zamian za diagnozę w dzieciństwie lub przynajmniej ileś lat wcześniej. Oni w większości wyniki badań i diagnozę przyjmowali z wielką ulgą. Już przynajmniej wiedzieli jak dbać o swoje zdrowie i pogarszać swojego stanu.ptycja pisze:tego się nie dowiem jednakże rana i uraz pozostały.
Powodzenia w przechodzeniu na dietę - i powtórzę znowu za Magdalaeną - dieta zacznie się dopiero od dnia w którym całkowicie zrezygnujesz z glutenu - gdyż praktycznie liczy się nie jego ilość, lecz sama obecność *)
*) to tak upraszczając oczywiście... żeby się nikt nie przyczepił
Zwłaszcza w zestawieniu z dawną, niesłuszną teorią, że na celiakię choruje tylko 1 osoba na 10 tys bodajże. Świadomość że jest się takim wątpliwym "wybrańcem losu" naprawdę nie jest fajna. Tak naprawdę dopiero odkąd trafiłam na forum i zobaczyłam, że dużo ludzi ma taki sam problem, jak ja, mój stosunek do diety zmienił się bardzo. Z perspetkywy mogę powiedzieć jedno - dopóki ty sama nie akceptujesz swojej choroby i swojej diety, dopóty będzie ona dla ciebie potężnym problemem emocjonalnym. Im bardziej ją zaakceptujesz, tym łatwiej ci będzie z nią żyć. 
)- mało tego zaczęło mu się chcieć - coś zrobić, nauczyć się, wyjść "do ludzi". Poprawę zauważa też mój mąż, oraz On sam. Powrót do pszenicy powoduje, że znowu staje się taki jakiś "nieobecny", na niczym mu nie zależy.
